Category: Czytanie

Pierwsze opowiadanie w dziale prozy polskiej to “Śmieci” Istvana Vizvary. Jeśli chodzi o setting, można uznać, że jest to wariacja na temat zony Strugackich [➤ KSIĄŻKI BRACI STRUGACKICH ]. Na tej scenerii autor tka sentymentalny wątek, zawierający w sobie zwichniętą relację ojciec-syn, rozliczenie z przeszłością i dużą dawkę sentymentu. Całkiem fajne.

Listopadowe wydanie Nowej Fantastyki poświęcone jest kotom, choć nie jest pod tym względem monotematyczne. Po prostu jest sporo kotów, zarówno w publicystyce, jak i w prozie.

Na wstępie z okazji 40. urodzin życzę ekipie Nowej Fantastyki oraz wszystkim, którzy są zaangażowani w jej tworzenie oraz czytanie – przyszłości, która będzie ciekawsza niż najciekawsze prognozy! Oczywiście z tyłu głowy mam przy tym znane chińskie przekleństwo, jednak nie uważam, iż należy stawiać znak równości między czasami ciekawymi a trudnym życiem. Jeśli chodzi o wpływ postępu technologicznego i cywilizacyjnego...

Wrzesień to początek roku szkolnego i, adekwatnie, publicystyka we wrześniowym numerze Nowej Fantastyki też jest bardzo szkolna – wymęczona i poprawna. Łącznie ze wstępniakiem.

To lubię – kolejna recenzja 100 lat po premierze. Dokładnie to 4 miesiące, bo recenzuję sierpniowy numer Nowej Fantastyki. Miałem zarzucić tę rutynę (z żalem) z powodu braku czasu, ale ostatnio stwierdziłem, iż nie mam serca całkowicie rezygnować z omawiania NF (i z czytania?). Dlatego spróbuję kontynuować ten zwyczaj – pewnie będzie problem z regularnością, ale może uda się ugrać...

Opóźnienie w recenzowaniu tak duże, że już nosiłem się z zamiarem machnięcia na to ręką. Jednak ten numer zasłużył na kilka dobrych słów, więc jednak siadam i piszę. Sto lat po premierze.

Dział prozy polskiej otwiera “Pośród chłodu ona wołać będzie” Jerzego Bogusławskiego. To opowiadanie science fiction, w którym powtarza się pytanie o to, dlaczego pragnienie przetrwania jest ostatecznym uzasadnieniem każdego czynu. To pytanie aktualne w kontekście dziejącej się na wschodzie wojny. Dlaczego przeciętny Rosjanin daje się zaprząc w machinę wojny? Dlaczego rosyjski obywatel żyjący z dala od frontu nie buntuje się...

We wstępniaku (“Mordor u bram”) Jerzy Rzymowski pisze o uleganiu złu, o tym, że jest to stopniowy proces staczania się w coraz większą ciemność. Oczywiście temat poruszony jest w kontekście wojny w Ukrainie. Konkluzja jest następująca: “Ścieżka zła z pozoru zawsze jest łatwiejsza, atrakcyjna, kusi prostymi odpowiedziami. Dobro zaś wymaga nieustannego wysiłku w przeciwstawianiu się korumpującym siłom, wyrzeczeń i poświęcenia”.

We wstępniaku (“Zło śmiechem zwyciężaj”) Jerzy Rzymowski wyjaśnia dlaczego nie zdecydował się na zmianę bieżącego wydania “Nowej Fantastyki” na poświęcony fantastyce ukraińskiej. Numer pozostał z humorem jako leitmotivem z dwóch powodów: po pierwsze porządne przygotowanie do edycji ukraińskiej wymaga więcej czasu (więc możemy się jej spodziewać w maju), po drugie humor jest narzędziem walki z fanatyzmem.

Z trudem przebrnąłem przez ten numer NF. Nie dlatego, że jest kiepski. Z powodu wojny w Ukrainie. Agresja Rosji na naszych wschodnich sąsiadów kompletnie wybiła mnie z rytmu i od kiedy się rozpoczęła, żyję głównie wieściami z frontu i nadzieją na zakończenie dobre dla Ukrainy.