Maciek Pisze

Opóźnienie w recenzowaniu tak duże, że już nosiłem się z zamiarem machnięcia na to ręką. Jednak ten numer zasłużył na kilka dobrych słów, więc jednak siadam i piszę. Sto lat po premierze.

Dział prozy polskiej otwiera “Pośród chłodu ona wołać będzie” Jerzego Bogusławskiego. To opowiadanie science fiction, w którym powtarza się pytanie o to, dlaczego pragnienie przetrwania jest ostatecznym uzasadnieniem każdego czynu. To pytanie aktualne w kontekście dziejącej się na wschodzie wojny. Dlaczego przeciętny Rosjanin daje się zaprząc w machinę wojny? Dlaczego rosyjski obywatel żyjący z dala od frontu nie buntuje się...

We wstępniaku (“Mordor u bram”) Jerzy Rzymowski pisze o uleganiu złu, o tym, że jest to stopniowy proces staczania się w coraz większą ciemność. Oczywiście temat poruszony jest w kontekście wojny w Ukrainie. Konkluzja jest następująca: “Ścieżka zła z pozoru zawsze jest łatwiejsza, atrakcyjna, kusi prostymi odpowiedziami. Dobro zaś wymaga nieustannego wysiłku w przeciwstawianiu się korumpującym siłom, wyrzeczeń i poświęcenia”.

We wstępniaku (“Zło śmiechem zwyciężaj”) Jerzy Rzymowski wyjaśnia dlaczego nie zdecydował się na zmianę bieżącego wydania “Nowej Fantastyki” na poświęcony fantastyce ukraińskiej. Numer pozostał z humorem jako leitmotivem z dwóch powodów: po pierwsze porządne przygotowanie do edycji ukraińskiej wymaga więcej czasu (więc możemy się jej spodziewać w maju), po drugie humor jest narzędziem walki z fanatyzmem.

Z trudem przebrnąłem przez ten numer NF. Nie dlatego, że jest kiepski. Z powodu wojny w Ukrainie. Agresja Rosji na naszych wschodnich sąsiadów kompletnie wybiła mnie z rytmu i od kiedy się rozpoczęła, żyję głównie wieściami z frontu i nadzieją na zakończenie dobre dla Ukrainy.

Odnoszę przykre wrażenie, że NF zamieniło się w broszurę korporacyjną Netflixa i CD Projektu. W tym numerze również nie udało się uniknąć Wiedźmina, chociaż (na szczęście) stężenie powoli chyba maleje.