Maciek Pisze

To nie był dobry czas. Snułem się po mieście jak cień. Na wpół nieprzytomny, z głową na przemian pustą, na przemian pełną od przykrych myśli i bolesnych wspomnień, goniących za mną jak demony. Jaka to ironia, że pamięć o pięknych rzeczach, o przeżyciach, które kiedyś dały mi tyle radości, teraz zamieniła się w najgorsze narzędzie tortury. Sunąc przez spowite mgłą...

– Nie wiem, czy to się do czegokolwiek jeszcze nadaje. Naprawi to pan? – Hm… rzeczywiście… mogę spróbować. Niech pan przyjdzie w czwartek. Wanda zgrabnie przesunęła się na bok, przepuszczający wychodzącego klienta. Starszy mężczyzna był mniej więcej w wieku jej dziadka.

“Poratuj szefie złotówką” – tym klasycznym zawołaniem kloszardów zaczęła się krótka znajomość Andrzeja z Karolem. Andrzej czekał na opóźniony, nocny pociąg, a Karol jak zwykle patrolował dworzec w poszukiwaniu kogoś, kto rzuci mu okruch bilonu.

– … a on wyjmuje głowę z beczki, puszcza kurczaka i mówi: Nie o taki rodzaj wsparcia mi chodziło – kończę opowiadać i uśmiecham się nieco cwaniacko. Znajomi i rodzina zgromadzeni przy stole siedzą z niewyraźnymi minami.