Maciek Pisze

We wstępniaku (“Mordor u bram”) Jerzy Rzymowski pisze o uleganiu złu, o tym, że jest to stopniowy proces staczania się w coraz większą ciemność. Oczywiście temat poruszony jest w kontekście wojny w Ukrainie. Konkluzja jest następująca: “Ścieżka zła z pozoru zawsze jest łatwiejsza, atrakcyjna, kusi prostymi odpowiedziami. Dobro zaś wymaga nieustannego wysiłku w przeciwstawianiu się korumpującym siłom, wyrzeczeń i poświęcenia”.

We wstępniaku (“Zło śmiechem zwyciężaj”) Jerzy Rzymowski wyjaśnia dlaczego nie zdecydował się na zmianę bieżącego wydania “Nowej Fantastyki” na poświęcony fantastyce ukraińskiej. Numer pozostał z humorem jako leitmotivem z dwóch powodów: po pierwsze porządne przygotowanie do edycji ukraińskiej wymaga więcej czasu (więc możemy się jej spodziewać w maju), po drugie humor jest narzędziem walki z fanatyzmem.

Z trudem przebrnąłem przez ten numer NF. Nie dlatego, że jest kiepski. Z powodu wojny w Ukrainie. Agresja Rosji na naszych wschodnich sąsiadów kompletnie wybiła mnie z rytmu i od kiedy się rozpoczęła, żyję głównie wieściami z frontu i nadzieją na zakończenie dobre dla Ukrainy.

Odnoszę przykre wrażenie, że NF zamieniło się w broszurę korporacyjną Netflixa i CD Projektu. W tym numerze również nie udało się uniknąć Wiedźmina, chociaż (na szczęście) stężenie powoli chyba maleje.

Na okładce netflixowy “Wiedźmin”, w środku netflixowy “Wiedźmin”. Już raz dałem się naciągnąć na obejrzenie tego kiepskiego serialu. Drugi raz mnie na to nie złapiecie!

Motywem przewodnim literatury zamieszczonej w tym numerze „Nowej Fantastyki” jest religia. Taka inspiracja dała interesujące efekty, chociaż jednocześnie czuję się trochę rozczarowany, bo wśród tekstów dobrych zabrakło chociaż jednego bardzo dobrego. Za to ta proza zostawia wrażenie, że religia i szaleństwo mają ze sobą wiele wspólnego.